C.K. Dezerterzy cz. 2

Ostatnie miesiące I wojny światowej. W garnizonie w małej węgierskiej miejscowości wszyscy mają się dobrze: i dowódca, który chce mieć do końca wojny święty spokój, i jego żołnierze, którzy spędzają dnie na lenistwie, a noce na pijaństwie. Do czasu. Pewnego dnia do garnizonu przybywa nowy zastępca dowódcy oberleutnant von Nogay, tępy sadysta, wielbiciel pruskiego drylu, który stawia sobie za cel wpojenie międzynarodowej zbieraninie „cech prawdziwych żołnierzy”. I może by się to Nogayowi udało, gdyby nie freiter Kania, Polak „podejrzany politycznie za agitację w latrynie”. Kania wraz z kilkoma podobnymi sobie frantami nic sobie nie robią ze zwierzchności, a tępotę i uwielbienie dla hierarchii oberleutnanta wykorzystują jako broń przeciwko niemu samemu. Koniec końców von Nogay ląduje w szpitalu z podejrzeniem paranoi, natomiast Kania z kompanami realizują przygotowywany od dawna plan ucieczki. C.K. dezerterzy, jak dumnie o sobie mówią, przemierzają spory kawałek Węgier, jednak po wielu zuchwałych wyczynach zostają ujęci i odstawieni do swojego garnizonu. Stają przed sądem wojskowym, ale przed niechybną karą śmierci ratuje ich wiadomość o abdykacji cesarza i rozpadzie monarchii austro-węgierskiej.