Stawka większa niż życie

Wyleczeni pancerniacy chcą dołączyć do swojego dowódcy i walczyć dalej na Pomorzu. Dowiadują się, że Olgierd zginął. Wyremontowanym czołgiem i z partyzantem “Westem” jako nowym członkiem załogi, zdobywają kolejne miasta. Wreszcie docierają do Bałtyku.

Interesujący debiut Kazimierza Kutza, adaptacja prozy Józefa Hena. Trzy nowele i trzy spojrzenia na wojnę. Pierwsza opowiada o żołnierzu, który w nagrodę za bohaterstwo jedzie do domu na urlop. W drugiej polscy żołnierze zastanawiają się, co zrobić z psem, który pilnował ludzi w oświęcimskim obozie. Trzecia, najlżejsza w tonie, opisuje niełatwe życie wdowy po wojennym bohaterze. Wojna w filmie Kutza jest pokazana bez symboli, metafor i uniesień. Bardziej niż bohaterstwo interesuje go los zwykłych ludzi skrzywdzonych przez historię, którzy nie mogą lub nie potrafią wrócić do normalnego życia.

Pierwsze godziny II wojny światowej, do portu w Gdyni zmierza okręt podwodny „Orzeł”. Z dowództwa przychodzi rozkaz przeprowadzenia patrolu bojowego w Zatoce Fińskiej. Po tygodniu nadchodzi wiadomość o kapitulacji Westerplatte. Na okręcie dochodzi do awarii motoru, kończy się paliwo, a na dodatek dowódca poważnie zapada na zdrowiu, jego zastępca podejmuje zatem decyzję o zawinięciu do jakiegoś neutralnego portu. Zgodnie z prawem morskim jednostka kraju uczestniczącego w wojnie ma prawo przebywać tam przez maksymalnie 24 godziny. „Orzeł” zawija do portu w Tallinie. Mimo uspokajających zapewnień estońskiego komendanta portu okręt zostaje podstępnie przetrzymany powyżej przysługującego mu czasu, a następnie internowany – ma zostać rozbrojony i pozostać w porcie do końca wojny. Zgodnie z wolą załogi dowódca podejmuje decyzję o ucieczce. Nocą „Orzeł” wychodzi w morze. Rozwścieczeni Niemcy urządzają prawdziwe polowanie, jednak po prawie miesiącu dramatycznych zmagań załodze udaje się doprowadzić okręt do Wielkiej Brytanii. Film jest swobodną rekonstrukcją brawurowej ucieczki internowanego przez Estończyków we wrześniu 1939 roku polskiego okrętu podwodnego.